"Ζούγκλα" η Αίγινα για τα ΑμεΑ. Μια ματιά στην σκληρή καθημερινότητα των ΑμεΑ κατοίκων του νησιού.

Στις 3 Δεκεμβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Απλά και μόνο η αφορμή, για να σταθούμε δίπλα στα τεράστια, εφιαλτικά, προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Αίγινας με κινητικά προβλήματα. Μια "ζούγκλα" είναι το νησί για τους κατοίκους της που πρέπει να κινηθούν με αναπηρικό αμαξίδιο, γιατί δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για αυτούς, γιατί ακόμη και εκεί που δεν χρειάζεται καμία υποδομή, η έλλειψη ευαισθητοποίησης και απλής λογικής δημιουργούν έναν ιδιότυπο "Καιάδα" στο νησί. Το σημείο αναφοράς του ρεπορτάζ βρίσκεται στην πρόσβαση και στην προσπελασιμότητα, σε χώρους που θα έπρεπε να μπορεί να μετακινηθεί κάθε πολίτης που κατοικεί στην Αίγινα. Ξεκινώντας από το πιο πολυσύχναστο σημείο το νησιού την παραλία, στο πρόσφατο έργο των πεζοδρομίων οι δυσκολίες είναι πολλαπλές. Αν και υπήρχε η πρόβλεψη για ράμπες, η κατασκευή τους σε αρκετές περιπτώσεις είναι τόσο κακή που κυριολεκτικά είναι απροσπέλαστες και επικίνδυνες, σύμφωνα με τους ίδιους του χρήστες. Ιδιαίτερη εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός ότι κατά μήκος του πεζοδρομίου δεν δημιουργήθηκε ειδική λωρίδα για τυφλούς. Η έλλειψη παιδείας και αστυνόμευσης κάνουν ακόμη χειρότερη την καθημερινότητα για τα ΑμεΑ, αφού συχνά - πυκνά τα ελεύθερα σημεία των πεζοδρομίων καταλαμβάνονται από μηχανάκια και αυτοκίνητα.

Η κλασσική "βόλτα" στο λιμάνι θα υπέθετε κανείς ότι είναι ο "παράδεισος" για άτομα με κινητικά προβλήματα. Δεν είναι όμως. Ακόμη κι εκεί τα αυτοκίνητα "καβαλούν" το κράσπεδο παρκάροντας άναρχα. Σε κανένα σημείο του λιμανιού δεν υπάρχει πρόβλεψη λωρίδας για τυφλούς, ούτε φυσικά για άτομα με κινητικά προβλήματα. Οι θέσεις πάρκινγκ που έχουν δημιουργηθεί πίσω από την πλευρά των εκδοτηρίων, τα άτομα που χρησιμοποιούν αμαξίδιο μας είπαν ότι απλά "υπάρχουν για να υπάρχουν". Μια θέση πάρκινγκ για είναι χρηστική, λένε οι ίδιοι, πρέπει να έχει μεγαλύτερο πλάτος και μήκος, έτσι ώστε τα άτομα που έχουν κινητικά προβλήματα να μπορούν να βάζουν και να βγάζουν το αμαξίδιο που τους μεταφέρει ή να διευκολύνουν στους χειρισμούς του το συνοδό τους. Προβλήματα υπάρχουν ακόμη και σε θέσεις parking που έχουν τοποθετηθεί στο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης και προορίζονται για ΑμεΑ. Σε κάποιες περιπτώσεις η τοποθέτηση έχει γίνει στην αριστερή πλευρά του δρόμου.

Ο "Καιάδας" της Αίγινας μας ακολουθεί στις Δημοτικές και Δημόσιες Υπηρεσίες, αφού στα κτίριά τους δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη, με εξαίρεση το κτήριο του ΚΕΠ. Το Δημαρχείο, η ΔΕΗ, η ΔΟΥ, τα ΕΛΤΑ είναι παντελώς απροσπέλαστα. Και αν σε κάποια από αυτά τα κτίρια θα έπρεπε να υπάρξει χρηματική επένδυση προκειμένου να επιτραπεί η πρόσβαση για άτομα με κινητικά προβλήματα ή με προβλήματα όρασης, στα περισσότερα νεόδμητα κτίρια μια μικρή τροποποίηση θα ήταν αρκετή. Σημειώνουμε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες τουλάχιστον, είναι υποχρεωμένες να διευκολύνουν την πρόσβαση στα άτομα με κινητικά προβλήματα. Όμοια είναι τα προβλήματα και στα καταστήματα των τραπεζών. Ομοίως και η κατάσταση στους αρχαιολογικούς ή αθλητικούς χώρους, απλά απαράδεκτη. Λακκούβες, μηχανάκια, έλλειψη ευαισθησίας συμπληρώνουν τα προβλήματα σε κάθε είδους μετακίνηση των ΑμεΑ στην Αίγινα.

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα είναι τελικά "παιδιά ενός κατώτερου θεού". Ακόμη και στις οργανωμένες πλαζ, δεν υπάρχει πρόβλεψη για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικές ξύλινες ράμπες που να επιτρέπουν την κίνηση των αμαξιδίων. Δεν υπάρχουν όμως. Κι επειδή τα άτομα με κινητικά προβλήματα είναι ενός "κατώτερου θεού" δεν υπάρχουν οι αναγκαίες συνθήκες ούτε στους εκκλησιαστικούς χώρους. Εξαίρεση αποτελεί ο ενοριακός ναός του Αγίου Νικολάου, και η "Παναγίτσα" όπου στην πλαϊνή είσοδο υπάρχει ράμπα. Στον Άγιο Νεκτάριο υπάρχει ράμπα, όμως πριν από αυτή υπάρχουν σκαλιά.

Ο κατάλογος των παραλήψεων που απομονώνει τα ΑμεΑ του νησιού είναι τεράστιος και πραγματικά "ασήκωτος". Το ρεπορτάζ είναι μια απλή αναφορά, σε σχέση με τα όσα υπάρχουν και όσα πρέπει να γίνουν. Σημειώνουμε ότι κάτοικοι του νησιού με κινητικά και άλλα προβλήματα συμμετέχουν κανονικά στην παραγωγική διαδικασία, προσπαθούν να είναι ενεργά μέλη, παρά το γεγονός ότι η ίδια η κοινωνία, με τον τρόπο της, τους το απαγορεύει.