Νιώθω ότι μαζί με τον αγαπημένο όλων μας Ευάγγελο Μπαρμπέρη (Βατζούλια) φεύγει μαζί και μια ολόκληρη εποχή. Φεύγουν τα χρόνια της αθωότητας όταν ο αείμνηστος περνούσε πάνω σε μία άμαξα με ένα άσπρο άλογο από την γειτονιά μας ως μανάβης για να πουλήσει τα λαχανικά του. Φεύγουν τα χρόνια της δυσκολίας, της φτώχειας και της σπάνιας αξιοπρέπειας με τις «ορφανές» και τα «καρτούτσα» τις Κυριακές στους Ασώματους.
Φεύγει το απαράμιλλο χιούμορ του ΑΕΚΤΖΗ της εξέδρας που τα έψελνε στους διαιτητές στους αγώνες του Σαρωνικού σε έναν πληθυντικό που αποτελούσε σπάνιο μίγμα αγανάκτησης και ευγενείας(«κύριε διαιτητά γιατί είστε τόσο αυστηρός με τον Τρύφωνα; Ντροπή σου παιδί μου !») . Αυτός ήταν ο Ευάγγελος! Άξιο και επίλεκτο μέλος της κοινότητας μας. Ευγενής. Πάντα σε προσφωνούσε με την λέξη «αγαπητέ».
Την τελευταία φορά που πήγα τον Φεβρουάριο στην ταβέρνα ο υιός του που έχει αναλάβει επαξίως τα ηνία μου είπε πως ήταν πλέον οίκοθεν κατάκοιτος. Στενοχωριέμαι. Ο Ευάγγελος εκπροσωπούσε τον τύπο της Αίγινας και του Αιγινήτη που αγαπάμε όλοι : Εργατικός, αυθεντικός, τίμιος ,καλόκαρδος, οικογενειάρχης με αξεπέραστο χιούμορ. Ευτυχώς αφήνει πίσω του άξιους διαδόχους.
Τα θερμά συλλυπητήρια μου στους οικείους του.