Μάχη με το «Τίποτα»
Παραθέτω την εμπειρία μου, απ’ τη συμμετοχή μου, ως απλός πολίτης και δημότης Αίγινας, στην παρωδία Συγκέντρωσης και Απολογητικής Συνεδρίας της απερχόμενης Δημοτικής Αρχής, στο Σινέ «Τιτίνα» (5/9/’23).
Αυτή η Συγκέντρωση – Συνεδρία ήταν η πρώτη και η τελευταία της τετραετίας, που εύλογα επισκιάζεται απ’ το ερώτημα: γιατί δεν υπήρξαν και κάποιες προηγούμενες;
Συμμετείχα στη Συγκέντρωση με γνώμονα να σχηματίσω υπεύθυνη γνώμη για τα «πεπραγμένα» της απερχόμενης Δημοτικής Αρχής· αφού προηγούμενα θα άκουγα, με ιδιαίτερη προσοχή, την Απολογητική Ομιλία και τις θέσεις του Δημάρχου και των άλλων μελών του Δημοτικού Συμβουλίου.
Είμαι ο Νεκτάριος Κοντοβράκης. Δεν ανήκω σε παράταξη, δεν μετέχω σε κανέναν συνδυασμό, που διεκδικεί τον Δήμο της Αίγινας και παραμένω απόμακρος από κάθε «κομφορμισμό». Ως ελεύθερος πολίτης και δημότης αυτού του πανέμορφου και ιστορικού τόπου, αλλά και ως καλλιτέχνης, θέλω και αισθάνομαι «αυτόνομος», ανεξάρτητη οντότητα. Ώστε να εκφράζω ανεπηρέαστα την άποψή μου για τα καλά, αλλά και τα κακά, τα «στραβά κι ανάποδα», χωρίς να εξυπηρετώ ιδιοτελή συμφέροντα, προσωπικά ή άλλων συμπολιτών μου. Η αγωνία μου, σε όλη τη ζωή μου, ήταν και είναι να αντιπαλεύω με πάθος το «τίποτα», το πολιτιστικό «τίποτα», για μια καλύτερη εικόνα της Αίγινας. Έτσι, ακριβώς, όπως παλεύω με το λευκό καμβά, που είναι ένα «τίποτα» μέχρι να αποτυπωθεί πάνω του η καλλιτεχνική Δημιουργία. Ακόμη, και ο όγκος του αέρα, που θα εκτοπισθεί για να «στηθεί» ένα γλυπτό μου, μέχρι «Εκείνη» τη στιγμή, είναι ένα «τίποτα».
Έγνοια μου, όμως, είναι να νικηθεί και η αισθητική αδράνεια, τα αντιαισθητικά στερεότυπα, οι μακροχρόνιοι εθισμοί, που «φωλιάζουν» στο ασυνείδητο των κατοίκων του νησιού μας. Γιατί και αυτό ορίζει ένα
«τίποτα» σε μια κρίσιμη πλευρά της καθημερινότητας μας, καθώς μας κάνει αδιάφορους για την τέρψη, τα δώρα , της Ομορφιάς. Ομολογώ, δημόσια, ότι προβλήματα και ασχήμιες δεκαετιών με εξιτάρουν. Ακούω ιδέες και θέσεις δικές μου, τις οποίες οικειοποιούνται οι θιασώτες του «τίποτα». Νιώθω αποδιοπομπαίος απ’ το πολιτιστικό» γίγνεσθαι της Αίγινας. Καταθέτω, για του λόγου το αληθές, και την πρόσφατη εμπειρία μου απ’ τη Συγκέντρωση στο «Τιτίνα» (5/9/’23): Παίρνω τελευταίος το λόγο. Μου κλείνουν τα μικρόφωνα οι πρωταγωνιστές των παρασκηνιακών λαβυρίνθων, οι υπεύθυνοι για την οξύμωρα πολυμορφική εικόνα της Αίγινας, που βρίθει από κακόγουστες, χρωματικές και άλλες αυθαίρετες, αντιθέσεις. Στιγμιαία αισθάνομαι συντριβή και ταπείνωση, αλλά ενθαρρύνομαι απ’ την προσδοκία μιας Αίγινας απαλλαγμένης απ’ το «τίποτα». Το δυνατό και καθολικό χειροκρότημα των συγκεντρωμένων το εισέπραξα ως Μήνυμα!..
Ολοκληρώνω την κατάθεσή μου με μια εικόνα: Σμίλευσα, με γνώση και έμπνευση, ένα κορμό, γερασμένο, ξερό, καμένο απ’ τον ήλιο, ένα ξόρκι για την κακογουστιά. Στέκει «εκεί», στη μικρή πλατεία της Ψαραγοράς υπομονετικά, απαξιωμένος, άφωτος. Έτσι τον θέλουν οι θιασώτες του πολιτιστικού «τίποτα»...
Δεν παραιτούμαι, με εμπνέει η Αίγινα, θα νικήσουμε το «τίποτα».
