Ήταν μία έκθεση, που δυστυχώς διήρκεσε μόνο δύο ημέρες 21 και 22 Αυγούστου, στο Λαογραφικό Μουσείο. Ήταν η δεύτερη ατομική έκθεση της Κατερίνας Καστρινάκη. Η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στο χώρο του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας το 2015. Ήδη από εκείνη την πρώτη έκθεση οι φιγούρες της είχαν προκαλέσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια για τα μηνύματα αισιοδοξίας και την όμορφη αίσθηση που δημιουργούσαν στο χώρο. Από τότε μέχρι σήμερα ο κόσμος της Κατερίνας Καστρινάκη έγινε ακόμη πιο χαρούμενος, πιο πολύχρωμος, πιο φωτεινός και αισιόδοξος! Η έκθεση στο Λαογραφικό Μουσείο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, σαν μια χαρμόσυνη μελωδία που σου αλλάζει την διάθεση.
Κοντά στις μικρές φιγούρες, που το μεγεθός τους δεν είναι μεγαλύτερο από μερικά εκατοστά, βρίσκονταν και κάποιες μεγαλύτερες, που αποτελούν μία νέα προσέγγιση της Κατερίνας Καστρινάκη. Χαρακτηρίζονται από την ήπια παρουσία τους στο χώρο και τα χαρακτηριστικά τους μεταφέρουν συντροφικότητα και ζεστασιά. Νιώθει κανείς ότι έρχονται σαν ευχάριστες αναμνήσεις, από οικεία, αγαπημένα πρόσωπα.
"Όσο εξελίσσονται τα έργα, λόγω της σοβαρής αναπηρίας που έχω, τόσο πιο οξύμωρο γίνεται γιατί εξαρτώμαι από τη διάθεση της βοηθού μου" λέει, εξηγώντας τα προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσει, για να μετατρέψει τις σκέψεις της σε πολύχρωμες φιγούρες. Η εξέλιξη του έργου της και ο τρόπος που μεταφέρει τις σκέψεις σε φιγούρες που έχουν ύλη, υφή, χρώματα, δεν είναι μια απλή διαδικασία.
"Προσπαθώ να ανασύρω μνήμες από το παρελθόν, αλλά και και απλές, καθημερινές στιγμές. Επίσης, επειδή έχω μία φοβερή αδυναμία στα παιδιά, που δυστυχώς δεν με αξίωσε ο Θεός να αποκτήσω δικό μου παιδί, κάνω και πολλές φιγούρες με παιδιά, μπαμπάδες, μαμάδες", λέει. Οι μεγάλες φιγούρες που έχει προσθέσει στη δουλειά της, ήταν ιδέα ενός ζωγράφου και ακόμη δεν είναι βέβαιη για την απήχηση που θα έχουν.
Στην ερώτηση, πως σκέφτεται τα έργα της τα επόμενα χρόνια είπε: "Δεν ξέρω τίποτα, γιατί συνεχίζω να είμαι εξαρτώμενη. Έχω ιδέες κι εδώ στην Αίγινα μου έδωσαν πάρα πολλές ιδέες και ένα είδος αισιοδοξίας, δύο ημέρες που λειτούργησε η έκθεση. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον παπά Νικόλα που με στήριξε αρκετά και μου έδωσε την ιδέα να απευθυνθώ και να κάνω ένας είδος συνεργασίας με τους δασκάλους ή τους νηπιαγωγούς να μάθουν την τέχνη αυτή. Υπάρχει ακόμη, μία πρόταση από την Very Special Arts Hellas, μαζί με την βοηθό μου να κάνουμε κάποια μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τώρα αν γίνει κάτι από όλα αυτά δεν το ξέρω. Αλλά γενικά όσο προχωρώ είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί νιώθω πιο πολύ την εξάρτησή μου".
