Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης.
Τα χαράματα της Τρίτης έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Στυλιανός Κοττάκης του Εμμανουήλ και της Μαρίας, ετών 77, συνταξιούχος ΙΚΑ. Πολύ ιδιαίτερη στιγμή για μένα, τον αδερφό μου Δημήτρη, τα εγγόνια του Στέλιο και Μιχάλη και προπάντων για την μητέρα μου Αναστασία που πορεύεται μαζί του τα τελευταία 54 χρόνια του βίου τους. Από το 1966 μαζί. Σπάνιο στις μέρες μας. Πρωτότοκος υιός επταμελούς πολύτεκνης οικογένειας, υιός ψαρά, από 15 ετών στον κόσμο της εργασίας, χωρίς εγκύκλιες γνώσεις (αλλά ασύλληπτη παιδεία) ο Στέλιος Κοττάκης ηγήθηκε μιας κλασικής ελληνικής πυρηνικής μεσοαστικής οικογένειας. Η οικογενειακή μας πορεία ακολούθησε την πορεία ανόδου της πατρίδας μας. Έκτισε το σπίτι μας με τα ίδια του τα χέρια, μας μεγάλωσε χωρίς να λείψει ποτέ τίποτε, μας καμάρωσε φοιτητές - το ίδιο και τα εγγόνια του - μας πήγε στην εκκλησία με τα βιολιά γαμπρούς, μας χαιρέτισε με τον τρόπο του κατά τη βραχεία νοσηλεία του στο νοσοκομείο της Αίγινας"Άγιος Διονύσιος". Δε γράφω σήμερα απλώς στη μνήμη του. Ούτε για να του πω μόνο"ευχαριστώ".
Γράφω για να μοιραστώ μαζί σας τις αρχές που μας εμφύσησε μαζί με τη μητέρα μου. Για όση αξία έχει για εσάς. Η πρώτη αρχή που μου κληροδότησε ήταν υπό μορφή ερωτήματος :"Πόσο από τον ελεύθερο χρόνο σου διαθέτεις για την κοινωνία ;". Ο ίδιος μολονότι ήταν χειμώνα καλοκαίρι πάνω στις σκαλωσιές και στα μαδέρια δεν έλειψε ποτέ από τα κοινά. Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, Αντιπρόεδρος Κοινότητας, Γραμματέας Σωματείου Οικοδόμων, Πρόεδρος Συνταξιούχων ΙΚΑ. Οι διευθυντές της Εργατικής Εστίας και οι Διοικητές του ΙΚΑ τον γνωρίζουν όλοι. Δωροδοκώντας τους με τον κλασικό αιγινήτικο τρόπο, με δύο κιλά φιστίκια κάθε φορά, εξασφάλιζε τις καλύτερες εκδρομές για τους εργάτες και τους συνταξιούχους του νησιού μας. Τώρα στα στερνά του έμαθα πως είχε επισκευάσεις έως και τις καταρρέουσες οροφές του νοσοκομείου μας δωρεάν φυσικά. Η πρώτη αρχή που μας μετέδωσε λοιπόν σε μένα και στον αδερφό μου ήταν αυτή :" Με την κοινωνία". Η δεύτερη του αρχή ήταν"να είσαι τίμιος. Χρήματα που δεν έχεις βγάλει με τον ιδρώτα σου δεν μπορείς να τα χαρείς !". Θέλω να πιστεύω πως και εγώ και ο αδερφό μου τον δικαιώσαμε. Η τρίτη του αρχή ήταν “ να μην χρωστάς !".
Κάθε Σάββατο απόγευμα οι εργάτες που έκτιζαν οικοδομές υπό τις οδηγίες του περνούσαν από το σπίτι μας και λάμβαναν την αμοιβή τους. Πρώτα τους εξοφλούσε και μετά κατεβαίναμε στην αγορά. Αλλιώς δεν είχε πρόσωπο. Η τέταρτη του αρχή ήταν" να είσαι συνεπής στα ραντεβού σου". Απεχθανόταν τις καθυστερήσεις. Αν είχε ραντεβού σε Υπουργείο στην Αθήνα στις 12 έφευγε με το πρώτο πρωινό πλοίο στις 6.30 ! Απίστευτος. Η πέμπτη του αρχή ήταν" να αγαπάς την ρίζα σου. Τον τόπο σου. Να μην τον ξεχνάς"Καμάρωνε που η Αίγινα ήταν η πρώτη πρωτεύουσα!" Το έλεγε με υπερηφάνεια στον Πρόεδρο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Τραπέζης Ελλάδος Εμμανουήλ Κάσδαγλη το σπίτι του οποίου έφτιαξε στο νησί. Σε αυτό έχω να κάνω κι άλλα για να τον δικαιώσω. Ο πατέρας μου με έμαθε εμένα και τον αδερφό μου - σταματώ την απαρίθμηση - να μην μισούμε. Να μην βλάπτουμε τον διπλανό. Αυτό δεν μας το είπε ποτέ ! Μας το μετέδωσε με τον τρόπο του. Μας μετέδωσε επίσης ασυναίσθητα την αγάπη του για την Μακεδονία, την Θράκη, την Ήπειρο, την Κύπρο. Την Κύπρο όπου υπηρέτησε το 1960 μας την έμαθε από τις διηγήσεις του. Την ηπειρωτική Ελλάδα την μάθαμε με τις εκδρομές που μας πήγαινε κάθε Αύγουστο.
Χορτάτος από θάλασσα αναζητούσε τα ποτάμια τις λίμνες τα έλατα και την ιστορία. Καλπάκι, Εύζωνες, Μουσείο Βεργίνας, Σουμελά, Καστοριά, Έδεσσα, Κομοτηνή οι αγαπημένοι προορισμοί μας.Μας μετέδωσε επίσης την αγάπη του για την παράδοση και την μουσική της. Έσερνε πάντα το χορό μόλις άκουγε το νησιώτικο" η αγάπη σου μ αρέσει". Ο πατέρας μου τέλος μου μετέδωσε ασυναίσθητα την αγάπη του για τις εφημερίδες. Ο ίδιος με ονειρευόταν πολιτικό μηχανικό. Αλλά έκανε το λάθος κάθε μεσημέρι που γύριζε σπίτι από τη δουλειά να μας φέρνει μαζί με δύο σοκολάτες ΙΟΝ και την.. Απογευματινή!
Αγάπησα το χαρτί από πολύ μικρός εξαιτίας του. Εκείνος παρακολουθούσε πολιτική παθιαζόταν με την πολιτική - έπαιρνε πούλμαν για να πάει Θεσσαλονίκη να ακούσει με τη μητέρα μου τον Αβέρωφ το 1984- αλλά μας ζητούσε πάντοτε να μείνουμε μακριά της. "Πάλι εγώ φταίω;" με ρωτούσε με παράπονο κάθε φορά που έβλεπε την σύνταξη του πετσοκομμένη. Αγαπούσε πολύ τον παππού Καραμανλή (" κύριε πρόεδρε η οικογένεια μου" μας σύστησε όταν ο Εθνάρχης έκανε βόλτα στην παραλία της Αίγινας το 1975 ), αγαπούσε επίσης τον Κώστα Καραμανλή και δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του για τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά στην πρώτη περιπέτεια της υγείας του το 2014.
Θα τον θυμάμαι πάντα με την πρώτη εικόνα που έχω στη μνήμη μου από εκείνον στην παιδική μου ηλικία: Να τον βλέπουμε με τον αδέρφό μου και τη μητέρα μου να επιβιβάζεται στο ταξί σεβρολέτ του Αντώνη Αλυφαντή και να φεύγει για την Κύπρο και πάλι. Στην Επιστράτευση του 1974 ! Με καραμανλικούς όρους αυτός ο αμόρφωτος πλην υψηλής παιδείας και καλλιέργειας πατέρας"δικαίωσε το πέρασμα του από τη ζωή". Από την Αναστασία, τον Δημήτρη και μένα, καλό ταξίδι Στελλάκο μας. Εμείς όπως ζητούσες πάντα θα προσπαθήσουμε να"αγαντάρουμε"!
