Ο "δάσκαλος" πρέπει να νοιώθει ευχαριστημένος όταν οι μαθητές του εμπνέονται από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Δημοκρατία βάφτιζε ο δικτάτορας το καθεστώς του. Εκεί βασίλευε η σιωπή. Η «γύψος». Η άλλη άκρη της δημοκρατίας, η αναρχία, η διάλυση των πάντων. Είναι και αυτή μια μορφή δημοκρατίας, όπως κάποιοι την οραματίζονται. Η φουκαριάρα η δημοκρατία βρίσκεται στο μέσον και πασχίζει να κρατήσει τις ισορροπίες του μέτρου.
Στη χώρα μας το μέτρο δεν είναι αυτονόητο. Είναι ένας σταθμός στην ταλάντωση της δημοκρατίας ανάμεσα στα δύο άκρα, (απ` ότι καταδεικνύει η σύγχρονη ιστορία μας και η εν λόγω ενασχόλησή μας) τον οποίο πρέπει να επισκεπτόμαστε για να εκφράζουμε και να συνδιαλεγόμαστε τα προβλήματά μας. Έτσι λοιπόν κρίνοντας βρίσκω την επιστολή των μαθητών πιο ώριμη από αυτή που τα «άκρα» διατείνονται και προτείνουν. Δηλαδή σιωπή ή διάλυση των πάντων. (εν προκειμένου της παρέλασης)
Τα παιδιά βιώνουν ένα πρωτόγνωρο οικονομικό πόλεμο. Πολλά στερούνται και βασικά αγαθά. Αλλά και αυτά που δεν στερούνται αγαθών, στερούνται της εσωτερικής γαλήνης, που έχει χαθεί πλέον από τις περισσότερες οικογένειες. Κάτω από αυτή την αιτίαση τα παιδιά διάλεξαν ένα πολύ διακριτικό τρόπο να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, φορώντας ένα μαύρο περιβραχιόνιο. Λίγα παιδιά που δεν ήθελαν να το φορέσουν δεν υποχρεώθηκαν από το 15μελές τους να το κάνουν. Παραδοσιακός τρόπος έκφρασης της λύπης χωρίς να χαλάει σε τίποτα το τελετουργικό της παρέλασης. Έδειξαν τον δέοντα σεβασμό στο τυπικό του εορτασμού, δίνοντας μαθήματα δημοκρατίας σε όλους μας. Νομίζω ότι οι «δάσκαλοί» τους έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ευχαριστημένοι για αυτή τους την πράξη.
Δημήτριος Βαλωμένος,
Υποδιευθυντής του 1ου Γυμνασίου Αίγινας
