Γράφει ο Γιάννης Ντούρος
Αυτή τη φράση-κλειδί δανείζομαι από την οικοδέσποινα της βραδιάς, την Κυρία (με το ‘Κ’ κεφαλαίο παρακαλώ) Ντόρα Μπακοπούλου, στο κλείσιμο μιας συναυλιακής πανδαισίας, όχι μόνο ήχων, αλλά και συναισθημάτων, της απόλυτης μέθεξης, με οδηγούς τρεις απόλυτες γυναικείες φωνές, αυτές των Μαρίας Φαραντούρη, Έλλης Πασπαλά και Σαβίνας Γιαννάτου, καθώς και μια ορχήστρα αποτελούμενης από επτά βιρτουόζους σολίστες.
Την συγκεκριμένη φράση της επικεφαλίδας του παρόντος σημειώματος, την χρησιμοποίησε η Κυρία Μπακοπούλου στην πολύ εύστοχη προσπάθειά της να τονίσει την αδυναμία των λέξεων να περιγράψουν τέτοια κορυφαία συναισθήματα. Είπε, λοιπόν, ότι κάποτε θα λέμε ‘Ήμουν κι’ εγώ εκεί!’ Και νομίζω ότι άγγιξε όλους τους παρευρισκόμενους.
Το βράδυ της Παρασκευής 6 Αυγούστου 2010 θα το θυμόμαστε για αρκετούς λόγους. Αρχικά, είναι η δικαίωση των προσπαθειών της Κυρίας Μπακοπούλου, που, το 2006 ξεκίνησε δειλά, όχι ως προς την ποιότητα των συναυλιών του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας – αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν παζάρεψε – αλλά ως προς την αποδοχή του κόσμου. Η παρουσία του κοινού στις συναυλίες έχει αυξητική τάση, αυτό είναι βέβαιο, η κοσμοσυρροή στη συγκεκριμένη παράσταση, όμως, δεν έχει προηγούμενο.
Επίσης, δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σχήμα με το ίδιο πρόγραμμα εμφανίστηκε στο ‘ΠΑΛΛΑΣ’ της Βουκουρεστίου τον προηγούμενο Δεκέμβριο καθώς και τον Μάρτιο, και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο του Τύπου, ενώ η απήχηση στο κοινό ήταν τεράστια. Αυτοί, λοιπόν, οι καλλιτέχνες ήρθαν στην Αίγινα και έπαιξαν ‘ανιδιοτελώς’ όπως είπε στην εισαγωγή της η Κυρία Μπακοπούλου, κάτι που είχε κάνει και η κυρία Πασπαλά μόνη της τον Αύγουστο του 2008 στα πλαίσια του ίδιου φεστιβάλ. Ο καταλυτικός παράγοντας για να επιτευχθεί κάτι τόσο μεγαλεπήβολο δεν είναι άλλος από το βάρος του ονόματος της Διευθύντριας του φεστιβάλ: Η επιτομή της παραγωγής πολιτισμού.
Όσον αφορά στο μουσικό πρόγραμμα, μετά την σύντομη εισαγωγή της Κυρίας Μπακοπούλου που αφιέρωσε το 5ο φεστιβάλ στην μνήμη του Γιάννη Μόραλη, ένθερμου θιασώτη των προσπαθειών της Διευθύντριας, και τον επίσης σύντομο χαιρετισμό του Δήμαρχου Αίγινας κ. Κουκούλη, οι τρεις ερμηνεύτριες μας ταξίδεψαν μουσικά στις παρυφές της Μεσογείου, στην Αρμενία, στο Ισραήλ, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στην Πράγα και στο μακρινό Μεξικό, όπου το φλάουτο του David Lynch πήρε φωτιά, πριν έρθουν στα καθ’ημάς με τον ‘Εφιάλτη της Περσεφόνης΄ του Μάνου Χατζιδάκι. Συνέχισαν με ένα πορτογέζικο φάδος, με το ιταλόφωνο ‘Meglio Stasera’ του Henry Mancini και με το ‘Sous le ciel de Paris’, πριν η κυρία Γιαννάτου με τελειότητα soprano απαγγείλει την ‘Φαίδρα’ του Μίκη Θεοδωράκη. Η κυρία Φαραντούρη συνέχισε με το ‘Un Anno D' Amore’ της ιταλίδας ντίβας Mina, πριν συμπράξουν για μια φορά ακόμη και οι τρεις επί σκηνής για την ‘Μπαλάντα των αισθήσεων’ του Μάνου Χατζιδάκι. Με Χατζιδάκι συνέχισε και η κυρία Γιαννάτου, με το φλάουτο του David Lynch να την συνοδεύει στον ‘Κεμάλ’, τα δε φωνητικά της σε ένα Γαλλόφωνο τραγούδι από την Γουαδελούπη θύμισαν βοκαλισμούς μεγάλων κυριών της jazz.
Ακολούθως η κυρία Πασπαλά απήγγειλε ποίηση στο ξεκίνημα του γνωστού ισπανόφωνου ‘La Paloma’ και συνέχισε με το ‘La Foule’ της Edith Piaf. Η κυρία Φαραντούρη αποδείχθηκε ιδιαίτερα τρυφερή στο ‘Να με προσέχεις’ του Νίκου Πορτοκάλογλου, αλλά στο ‘Δρόμοι Παλιοί’ του Μίκη Θεοδωράκη, με συνοδεία τα πλήκτρα του εξαιρετικού Τάκη Φαραζή και το βιολοντσέλο του Τάσου Μισυρλή, κυριολεκτικά ξεσήκωσε το πλήθος. Ξανά στην σκηνή και οι τρεις για ένα αγγλόφωνο τραγούδι, πριν συνεχίσουν με Χατζιδάκι: ‘Ελένη’ η κυρία Φαραντούρη, ‘Η μπαλάντα του Ούρι’ η κυρία Γιαννάτου και ‘Μη τον ρωτάς τον ουρανό’ η κυρία Πασπαλά στα Αγγλικά και στα Ελληνικά. Συνέχισαν με ένα κολάζ από το ΄Ρεμπέτικο΄ του Σταύρου Ξαρχάκου, το ‘Πρακτορείο’ – σε βαλς εκδοχή, παρακαλώ – με την κυρία Πασπαλά, το ‘Καίγομαι, καίγομαι’ με την κυρία Γιαννάτου, και το ‘Πρακτορείο’ ξανά με την κυρία Φαραντούρη, και κατέληξαν με τέσσερα ρεμπέτικα, αλά Μάνο Χατζιδάκι, με τα πλήκτρα να παίζουν το ρόλο του μπουζουκιού, ‘Σα μαγεμένο το μυαλό μου’ του Μπαγιαντέρα, ‘Πέφτουν της βροχής οι στάλες’ και ‘Αχάριστη’ του Τσιτσάνη, και ‘Χαράματα η ώρα τρεις’ του Μάρκου Βαμβακάρη.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τα συναισθήματα και τον ενθουσιασμό που προκαλούνται από τόσο ποιοτικές καλλιτεχνικές παραστάσεις και να ευχηθώ το κοινό αλλά και οι αρμόδιοι φορείς να στηρίξουν την Κυρία Μπακοπούλου στο έργο της έτσι ώστε να συνεχίσει να είναι σε θέση να προσφέρει αντίστοιχου βεληνεκούς πολιτιστικές υπηρεσίες στην Αίγινα.
