Ένα από το πιο όμορφα έθιμα της Αίγινας, που οι κάτοικοι της Κυψέλης αναβιώνουν κάθε χρόνο με ευλαβική συνέπεια, είναι το έθιμο του Λειδινού. Έτσι και σήμερα το απόγευμα στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου της Κυψέλης τα πάντα ήταν έτοιμα ώστε για μια ακόμη φορά το δρώμενο να εξελιχθεί: έντονα συμβολικό, φαλλικό, πάντα μέσα στο σατιρικό πνεύμα του Διονύσου. Δυστυχώς οι διαθέσεις του καιρού ήταν πολύ διαφορετικές. Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα στις περισσότερες περιοχές της Αίγινας ξεκίνησε ένα ψιλόβροχο, που κατά τη διάρκεια του δρώμενου στην Κυψέλη, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, έμελλε να εξελιχθεί σε κανονική βροχή. Παρόλα αυτά τα μέλη του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου της Κυψέλης δεν το έβαλαν κάτω και παρουσίασαν το έθιμο του Λειδινού στο κοινό, που έστω και υπό βροχή και με τις ομπρέλες ανά χείρας παρέμεινε για να παρακολουθήσει την αναβίωση του εθίμου και να χειροκροτήσει τους συντελεστές της εκδήλωσης.
Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου της Κυψέλης κύριος Γιώργος Μουτσάτσος και ο κύριος Ανδρέας Αποστολίδης, που έκανε μια αναλυτική προσέγγιση για λαογραφικά και ποιοτικά στοιχεία του εθίμου. Ακολούθησε το δρώμενο στο οποίο συμμετείχαν οι κυρίες και τα παιδιά από το χορευτικά τμήματα του συλλόγου. Η βροχή δυνάμωνε σταδιακά και μετά την ολοκλήρωση του οι διοργανωτές σωστά, αποφάσισαν να μην παρουσιαστούν οι παραδοσιακοί χοροί που είχαν προγραμματιστεί. Όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Συλλόγου κύριος Γεώργιος Μουτσάτσος αν ο καιρός είναι καλός την Κυριακή, οι παραδοσιακοί χοροί θα γίνουν στον ίδιο χώρο την ίδια ώρα.
Ο Λειδινός συμβολίζει το απογευματινό φαγητό και αποτελεί μια αγροτική γιορτή που οι ρίζες του χάνονται στις προελληνικές δοξασίες, σχετικές με τη λατρεία του θεού Άδωνη, που γονιμοποιεί τη φύση, δηλαδή γεννιέται την άνοιξη και πεθαίνει το φθινόπωρο. Η γιορτή λάμβανε χώρα στην Κυψέλη ανήμερα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου. Για τους αγρότες της Αίγινας σήμαινε και το τέλος των θερινών εργασιών. Μάλιστα εκείνη την περίοδο οι αγρότες έκαιγαν και τα πρόχειρα καλύβια που έφτιαχναν στην ύπαιθρο για να τους διευκολύνουν κατά την παραμονή τους στο ύπαιθρο. Η λέξη Λειδινός αποτελεί το τοπικό ιδίωμα της λέξεις δειλινό και σχετίζεται με ένα επιπλέον γεύμα που έτρωγαν οι γεωργοί κοντά στην ώρα του δειλινού, αφού η ημέρα ήταν μεγάλη. Καθώς οι γεωργικές εργασίες πλησίαζαν προς το φθινόπωρο και οι μέρες μίκραιναν αυτό το γεύμα δεν ήταν πια απαραίτητο. Οι προετοιμασίες για τη γιορτή ξεκινούσαν τρεις μέρες νωρίτερα. Κεντρικό ρόλο σε αυτή έπαιζαν οι γυναίκες οι οποίες αναλάμβανα και την προετοιμασία.
"Θα βράσομε το Λειδινο; Θα κάψομε το Λειδινό;" ρωτούσαν και χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Η μία ετοίμαζε το φαγητό που έμοιαζε για την περίσταση με κόλλυβα καθώς περιελάμβανε ρόδια, αμύγδαλα, σταφίδες, στραγάλια, σιτάρι και μαϊντανό. Η δεύτερη κατασκεύαζε το ομοίωμα του Λειδινού. Του έβαζαν για κεφάλι ένα μακρόστενο αιγινήτικο κανάτι, τον έντυναν με πουκάμισο, παντελόνι και σακάκι. Σύμφωνα με την παράδοση αυτά τα έπαιρναν τρεις ημέρες μετά την ταφή του φωνάζοντας ο "Λειδινός αναστήθηκε". Το σώμα του το παραγέμιζαν με άχυρα και του έβαζαν έναν μεγάλο φαλλό από γουδοχέρι και δύο ρόδια, σύμβολο γονιμότητας και πλούτου της γεωργικής παραγωγής. Όμορφα λουλούδια στόλιζαν το νεκρικό τραπέζι πάνω στο οποίο τοποθετούσαν το σώμα του, ενώ οι γυναίκες θρηνούσαν για το χαμό του.
Ακολουθούσε περιφορά από τις εκκλησίες και κεντρικά σημεία της Κυψέλης. Τα παιδιά κρατούσαν σημαίες και καλάμια. Οι γυναίκες έλεγαν: "Λειδινέ μου, λειδινέ μου και κλησαρωμένε μου". Το έλεγαν "κλησαρωμένο" γιατί το γεύμα παρασκευαζόταν από αλεύρι το οποίο το είχαν κοσκινίσει στην ψιλή κλησάρα. Αδέλφια του Λειδινού το Κολατζό και το Γέμμα (γεύμα), οι οποίοι ήταν αθάνατοι σύμφωνα με την παράδοση. Ο Λειδινός αντίθετα είχε τη μοίρα της Περσεφόνης: να ζει έξι μήνες και έξι μήνες να πεθαίνει. Το έθιμο του Λειδινού συνδέεται από την αρχαία λατρεία στην Αίγινα της Αφροδίτης που ήταν η αγαπημένη του Άδωνη.
