Γράφει ο Νεκτάριος Αντ. Λαβούτας, Φωτογραφίες Νεκτάριος Αντ. Λαβούτας.
Ο Θοδωρής Διονυσίου, ένας χαρισματικός, αυτοδίδακτος λεπτουργός, που μας ξάφνιασε με τα πιστά του χειροποίητα αντίγραφα από ξύλο. Ένας απόμαχος ναυτικός, από αυτούς που η θάλασσα έχει αφήσει βαθιά σημάδια στη ψυχή και το σώμα. Ένας συνταξιούχος ραδιοτηλεγραφιτής με ευαισθησίες, όπως ο συνάδελφος του ο "Μαραμπού" μόνο που αυτός μιλάει με τα έργα στο ξύλο και τα καμαρώνει σαν παιδιά του.
Λάτρης της αρχαίας Ελλάδος, των ιστορικών μνημείων και ναών της εποχής εκείνης, αλλά και των σημερινών νεότερων ιστορικών μνημείων, που με το σκαρπέλο του και την «σέγα" τα κάνει να "μιλάνε".
Στο "καρνάγιο" του, ένα "απάνεμο" μικρό δωματιάκι στην ταράτσα του σπιτιού του στην Αίγινα, έχει δημιουργήσει ένα στόλο από ομοιότυπα σκαριά. Τρεχαντήρια, Μπρατσέρες, Καραβόσκαρα, Ελληνιστικές, Ρωμαϊκές Γαλέρες και μέσα από τον στόλο αυτό ξεπροβάλλουν οι Καρυάτιδες, ο Παρθενώνας, ο Ναός της Αφαίας, το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, η Πόλη της Πέτρας (Ιορδανία) και άλλα.
Είκοσι πέντε χρόνια δουλειάς στη θάλασσα, με σεβασμό στην ιστορία και την ελληνική ναυτοσύνη, το ρεμέτσο του Θοδωρή κρύβει μια νοσταλγία για το χθες. Βλέποντας κανείς τα έργα του νομίζεις ότι μέσα από αυτά θα ξεπροβάλει ο "ποιητής της θάλασσας" ο Νίκος Καββαδίας να λέει νοσταλγικά:
"Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στην Φοινίκη..."
Μέτρησα πάνω από 60 έργα του που απεικονίζουν το πνεύμα μιας άλλης εποχής, αλλά και του σήμερα, μία μουσειακή ποιότητα που ξεχωρίζει μέσα από βιομηχανοποιημένη κοινωνία μας.
Σύντομα τα έργα του θα εκτεθούν στο Πνευματικό Κέντρο της Κυψέλης και το κοινό θα έχει την ευκαιρία να θαυμάσει από κοντά τις δημιουργίες του.
