Γράφει ο Γιώργος Στριγάρης
Είχαμε ακούσει να μιλούν για αυτό, βλέπαμε για χρόνια την παραμονή της Αναλήψεως στο Όρος την φωτιά να υψώνεται στον ουρανό, αλλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε αυτό το κομμάτι της παράδοσης του νησιού μας. Αλλά αυτή τη φορά το είχαμε πάρει απόφαση, θέλαμε να δούμε από κοντά αυτό που για τουλάχιστον έναν αιώνα συμβαίνει στην πιο ψηλή κορφή της Αίγινας: το Όρος.
Περνώντας τον δρόμο που οδηγεί προς την Παχιοράχη, φτάσαμε μέχρι το Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων και Πτηνών. Λίγο πιο κάτω πήραμε τον χωματόδρομο στα δεξιά μας και περνώντας από την εκκλησία των Ταξιαρχών - 1200 μ.Χ (το μόνο κτίσμα που έχει απομείνει από την Μονή του Αγίου Νικολάου) φτάσαμε μετά από δεκαπέντε λεπτά προσεκτικής οδήγησης, λόγω του δύσβατου εδάφους στο σημείο που ξεκινά το μονοπάτι για την κορφή του Όρους. Εκεί είχαν αφήσει τα αυτοκίνητα τους και άλλοι προσκυνητές οι οποίοι είχαν φτάσει πολύ νωρίτερα για να παρακολουθήσουν τον εσπερινό. Εκείνη την ώρα ακριβώς έδυε ο ήλιος. Η θέα ήταν συγκλονιστική, αλλά τα καλύτερα θα ερχόντουσαν αργότερα!
Λίγο πριν πάρουμε το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι, κοιτάξαμε τον χώρο γύρο μας και ανατριχιάσαμε σκεπτόμενοι την ιστορία του και ότι κάπου εκεί ψηλά βρισκόταν ο αρχαιότερος βωμός στην Ευρώπη. Ευτυχώς για εμάς, που δεν γνωρίζαμε καθόλου την περιοχή, είχαν τοποθετηθεί σημάδια από "κουρκούρια" (μικρές μαυρόπετρες). Η ανυπομονησία μας να φτάσουμε στην κορυφή το γρηγορότερο, μας έκανε να έχουμε έναν πολύ γρήγορο ρυθμό που στο τέλος μας κούρασε. Εκεί που νομίζει κανείς ότι έφτασε, το μονοπάτι γίνεται ακόμη πιο ανηφορικό και δύσκολο. Για καλή μας τύχη σε εκείνο το σημείο συναντήσαμε τον κ. Κώστα Πετρά, επιχειρηματία από την Αίγινα, που γνώριζε την περιοχή και με ένα - δύο αστεία ξεχαστήκαμε και φτάσαμε επάνω προτού να το καταλάβουμε! Είκοσι μέτρα μπροστά, προπορευόταν ένας γέροντας που με την μαγκούρα του αργά - αργά "πάτησε κορφή" και τότε όσοι ήταν εκεί φώναξαν: "άξιος - άξιος". Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε ξανά και ξανά, κάθε φορά που κάποιος ανέβαινε στην κορυφή.
Πατώντας στο πιο ψηλό σημείο της Αίγινας δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε! Το λιτό εκκλησάκι με τον αχνό φωτισμό από τα κεριά που έκαιγαν, τους προσκυνητές που είχαν δημιουργήσει μια ζεστή παρέα, την μοναδική θέα... Πριν προλάβουμε να ανακτήσουμε τον έλεγχο της αναπνοής μας ο κ. Νεκτάριος Μπόγρης και ο δημοτικός σύμβουλος κ. Μπαρμέρης έσπευσαν να μας καλωσορίσουν εγκάρδια, προσφέροντας μας κάτι να πιούμε και να φάμε. Η ατμόσφαιρα ήταν βαθιά ανθρώπινη, ζεστή και κατανυκτική.
Ευχάριστη εντύπωση μας έκαναν τα πολλά νέα παιδιά που συμμετείχαν στον παραδοσιακό αυτό εορτασμό. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους με δικά τους χρήματα, κόπο και προσωπική δουλειά συνεχίζουν αυτή την παράδοση. Εμείς από την μεριά μας δεσμευόμαστε να μάθουμε περισσότερα για τον εορτασμό της Αναλήψεως στο Όρος και να τον καταγράψουμε στα λαογραφικά στοιχεία της Αίγινας.
