Πραγματοποιήθηκε και φέτος η αναβίωση του εθίμου του Κλήδονα από τον Σύλλογο Γυναικών Αίγινας στο Φανάρι του Μπούζα. Πρόκειται για ένα έθιμο, που βασίζεται πάνω σε μια ολόκληρη διαδικασία και έχει ως στόχο την αποκάλυψη της μοίρας, του πεπρωμένου, μέσα από μια σειρά πραγμάτων και τελετουργικών, ειδικά για τα νέα κορίτσια που προσπαθούσαν να μάθουν μέσα από τον κλήδονα "τα ριζικά" τους. Τα μέλη του συλλόγου κάθε χρόνο προσπαθούν και τα καταφέρουν, να ανανεώνουν την παρουσίαση της αναβίωσης και να συγκεντρώνουν ένα πολύ μεγάλο κοινό που θέλει να βιώσει τις μαγικές στιγμές του ήλιου που δύει δίπλα στην θάλασσα και την φωτιά ανάβει με τα μαγιάτικα στεφάνια. Τα πλοία της γραμμής άφηναν το δικό τους στίγμα στην γιορτή, σφυρίζοντας από μακριά.
Τα νεαρά μέλη της θεατρικής ομάδα του συλλόγου, η πρόεδρος κυρία Φλώρα Αλυφαντή, αλλά και η συγγραφέας κυρία Λίνα Μπόγρη μίλησαν για το έθιμο και τις παλιές ιστορίες της Αίγινας, δημιουργώντας την γνώριμη ατμόσφαιρα. Και βέβαια δεν έλειψε κι αυτή τη φορά η ψησταριά, αλλά και η παραδοσιακή μουσική με την φροντίδα του μαέστρου Αλέξανδρο Σπίτζινγκ. Και όταν ήρθε η στιγμή οι μεγάλες φωτιές άναψαν και ο χορός ξεκίνησε!
Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη ανύπαντρες κοπέλες έπρεπε να πάνε στο πηγάδι ή τη βρύση και να φέρουν το "αμίλητο νερό". Αυτό το νερό το μετέφεραν μέσα σε ένα κανάτι το οποίο έπρεπε κατά την Αιγινήτικη διάλεκτο να είναι "άσουρτο" δηλαδή να είναι καινούργιο, να μην έχει χρησιμοποιηθεί. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής από το πηγάδι ή τη βρύση καμία από τις κοπέλες δεν έπρεπε να μιλήσει, παρόλο που συχνά στο δρόμο τις πείραζαν. Αν κάποια από τις κοπέλες μιλούσε, τότε χαλούσε η μαγεία του πράγματος. Έχυναν το νερό και στη συνέχεια έφερναν καινούργιο.
Στη συνέχεια το τοποθετούσαν σε ένα πήλινο δοχείο ή κανάτι και το σκέπαζαν με ένα κόκκινο πανί. Πριν, είχαν ρίξει σε αυτό τα ριζικά, δηλαδή μικρά αντικείμενα, που μόνο αυτός που το έριχνε γνώριζε ότι ήταν δικό του. Το κόκκινο πανί που κάλυπτε το δοχείο μέσα στο οποίο υπήρχαν τα ριζικά μπορούσε να κλειστεί και με μία κληματσίδα, μια κληματαριά δηλαδή.
Στη συνέχεια το τοποθετούσαν στο λιακωτό ή ανάμεσα στη διχάλα μιας ελιάς, έτσι ώστε το βράδυ να πάρει κάποιο είδος αστρικής ενέργειας, κάτι που προφανώς επέτεινε τη μαγεία της προετοιμασίας. Το επόμενο πρωί το έβαζαν νωρίς μέσα στο σπίτι για να το ανοίξουν το απόγευμα. Το απόγευμα μαζεύονταν και πάλι όλοι και τότε ένα παιδί που έπρεπε να έχει και τους δύο του γονείς στη ζωή άνοιγε τον κλήδονα, ενώ μια γυναίκα έλεγε: "κλειδώνουμε τον κλήδονα με του Αγιαννιού τη χάρη κι όποια έχει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει".
