Το Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας, το διάστημα από 17 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου 2024, φιλοξένησε την ατομική έκθεση ζωγραφικής «Into the Trees» του Αναστάση Ιωάννου. Η έκθεση, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Χριστόφορου Μαρίνου, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 15ου Aegina Fistiki Fest και είναι η δεύτερη ατομική του καλλιτέχνη στο νησί μετά τους «Αρλεκίνους» του 2020.
Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα της τελευταίας διετίας στα οποία πρωταγωνιστούν τα δέντρα. Οι ελαιογραφίες του Αναστάση Ιωάννου δεν αναζητούν το συγκεκριμένο ή τη λεπτομέρεια, πόσο μάλλον την πιστή αναπαράσταση της φύσης. Τα λεπτόκορμα δέντρα του με το πυκνό, αδιαπέραστο φύλλωμα μοιάζουν με σκιές και νέφη. Τα συλλαμβάνεις μέσα από τη φασματική τους παρουσία: όπως οι σκιές και τα σύννεφα, η μορφή τους δεν είναι ποτέ σταθερή και απόλυτα διαμορφωμένη. Δεν παραπέμπουν άμεσα ούτε ανήκουν αποκλειστικά στον φυσικό μας κόσμο. Αυτή η φανταστική τοπιογραφία συνδιαλέγεται με την ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής, με τον (ονειρικό) τρόπο που ζωγράφοι όπως ο Κωνσταντίνος Παρθένης, ο Μιχάλης Οικονόμου, ο Κωνσταντίνος Μαλέας και ο Νικόλαος Λύτρας αποτύπωσαν τα δέντρα. Ο Ιωάννου, ωστόσο, ταυτίζεται περισσότερο με την σπλαχνική τέχνη του Γιώργου Μπουζιάνη παρά με τις νατουραλιστικές και μεταϊμπρεσιονιστικές τάσεις. Όπως δηλώνει ο ίδιος, αν και θεματολογικά υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη ζωγραφική του και σε εκείνη του Μπουζιάνη, οι τοπιογραφίες του οποίου δεν φαίνεται να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην απόδοση της φόρμας του δέντρου, «η εξαϋλωμένη φιγούρα στο έργο του θα μπορούσε να συσχετισθεί με το εξαϋλωμένο των “δέντρων” μου». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιωάννου βάζει τη λέξη σε εισαγωγικά: τα δέντρα του δεν είναι αυτό που βλέπεις γύρω σου, ένα κομμάτι του εξωτερικού κόσμου, αλλά αυτό που βλέπεις μέσα σου ή κάτι που βγαίνει από μέσα σου, από τα βάθη του ψυχισμού σου. 
Ο Ιωάννου δουλεύει τα δέντρα όπως ένας προσωπογράφος το πρόσωπο ή όπως ένας γλύπτης το ανθρώπινο σώμα – στο νου έρχεται αυθόρμητα ο Alberto Giacometti. Το γεγονός ότι εμβαθύνει τόσο πολύ σε ένα θέμα, τον καθιστά ανατόμο των δέντρων. Οι εκδοχές-παραλλαγές που ζωγραφίζει μοιάζουν ανεξάντλητες. Η γη είναι υποτυπώδης, κάποιες φορές απουσιάζει εντελώς, δίνοντας την εντύπωση ότι τα δέντρα του αιωρούνται, ότι φυτρώνουν στο κενό. Το κενό -και το φως- είναι αυτό που γεννά τα δέντρα του Ιωάννου. Στηρίζονται στο φωτεινό κενό και προσδιορίζονται μέσω αυτού. Παρότι δεν συνοδεύονται από φιγούρες, ο χαρακτήρας τους είναι καθαρά ανθρωποκεντρικός. Όπως υποστηρίζει ο ζωγράφος, «στοιχεία όπως ο κορμός, η πυκνότητα της φυλλωσιάς, το κενό, καθώς και η χρήση του χρώματος σαν χρωματικό πεδίο που παραπέμπει στον Rothko, εντείνουν τη μεταφυσική διάσταση των εικόνων μου, δημιουργώντας έναν χώρο οριακό». Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, το «δέντρο» λειτουργεί εδώ σαν καθρέφτης της αγωνίας, των φόβων και των ανησυχιών μας. Όπως λέει το γνωστό τραγούδι “A Forest” (1980) των The Cure, ο Ιωάννου μάς καλεί να «κοιτάξουμε μέσα στα δέντρα», δηλαδή στο εσωτερικό τοπίο ή εσωτοπίο (inscape). 
Ο Αναστάσης Ιωάννου γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 2014 και από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2020 με κατεύθυνση τη ζωγραφική. Πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αίγινα το 2020 και από τότε έχει ενεργή καλλιτεχνική παρουσία με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: «Mind Spaces», la Boulangerie, Παρίσι, 2024· «Can’t see the trees for the forest», Roma Gallery, Αθήνα, 2023· «Trees», Πολιτιστικός Χώρος Μελίνα Μερκούρη, Ύδρα, 2023· Biennale Mykonos, Μύκονος, 2021. Έργα του βρίσκονται σε συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων: Μουσείο Κοπελούζου, Συλλογή Παναγοπούλου, Δήμος Αλίμου, Συλλογή Σκριμιζέα. Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Αίγινας.
