Το θαύμα κράτησε τρεις μέρες

«Οι τελευταίοι άγγελοι» ήταν ο τίτλος της έκθεσης του Φραγκίσκου Κάππου που πραγματοποιήθηκε στο Λαογραφικό Μουσείο και διήρκησε τρεις μέρες (9 έως 11 Νοεμβρίου). Ο Φραγκίσκος Κάππος θέλησε να εκθέσει τα έργα του, μακριά από καλοκαιρινή – πολύβουη Αίγινα και για λίγες μόνο μέρες. Σε μία έκθεση χωρίς πολυτελή λευκώματα και φανταχτερές προσκλήσεις, ο αγαπητός από όλους τους Αιγινήτες ζωγράφος, θέλησε απλά να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά στους φίλους του και σε όσους αγαπούν την τέχνη.
Ο Φραγκίσκος Κάππος «δεν δίνει συνεντεύξεις» κάνει όμως κάτι πολύ καλύτερο, συζητά και μιλάει για όλα όσα εμείς συχνά ξεχνάμε, δεν γνωρίζουμε ή κάνουμε ότι δε βλέπουμε. Και οι κουβέντες του αντί να μεταφέρουν φορμαλιζέ έννοιες της τέχνης, σου ξεθάβουν εικόνες με τα χαμόγελα και τις θλίψεις των ανθρώπων, μυρωδιές από τον νοτισμένο αέρα που γδέρνει τα καΐκια στο λιμάνι, το παιχνίδι των παιδιών στις αυλές και ασπρόμαυρα καρέ της «παλιάς Αίγινας». Με τη στόφα του παλιού Αιγινήτη και τις βιωματικές εμπειρίες να φιλτράρονται διαρκώς μέσα από το φιλότεχνο πνεύμα του, κάθε του λέξη είναι διδακτική και αφετηρία για μία επόμενη σκέψη.

Τα 24 έργα της έκθεσης θα παρουσιαστούν σε μία σειρά από αίθουσες τέχνης και ιδρύματα, οι ημερομηνίες δεν έχουν οριστικοποιηθεί ακόμη.

Το σημείωμα που ακολουθεί, το έδινε ο Φραγκίσκος Κάππος σε όλους τους επισκέπτες της έκθεσης, προτρέποντας τους να το διαβάσουν πριν δουν τα έργα του:

«Έφτασα στα εβδομήντα μου χρόνια, πέρασα πολλές φάσεις, ζωγράφισα πολλά πράγματα.
Στις προσωπικές μου στιγμές κατέφευγα στους Αγγέλους, στα ενδιάμεσα αυτά όντα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Μικρότερος ζωγράφιζα τους Αγγέλους με αστρόσκονη και φως.
Σε μια δύσκολη στιγμή ζωγράφισα τους Ακρωτηριασμένους Αγγέλους. Σε μια έκθεση που έκανα στην Αίγινα έγγραφα σε ένα σημείωμα μου: «Με το δικαίωμα που έχει ο καλλιτέχνης να μπαίνει στην ψυχή μακρινών Κόσμων, να αφουγκράζεται και να μεταφέρει τις βουβές φωνές και τις κρυφές των εικόνες, επιχειρώ μια επίσκεψη στον κόσμο των Ακρωτηριασμένων Αγγέλων. Αλήθεια τι να γράψω για αυτόν τον τόσο μακρινό και τόσο κοντινό μας κόσμο – που με κατέχει ένας φόβος – ότι είναι ο κόσμος των συμβόλων και των ιδεών μας, των κερματισμένων σκέψεων και εικόνων που ελλοχεύουν στα τρίσβαθα της ψυχής μας.
Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι η λύπη που ο καθένας μας αισθάνεται όταν νιώθει να φεύγει από τον ώμο του το τρυφερό βάρος της παρουσίας του αγγέλου του. Του μικρού Αγγέλου με τα λευκά φτερά, που φεύγει να ακολουθήσει το δρόμο της προσωπικής του περιπέτειας. Κι ύστερα έρχεται μπροστά σου εξουθενωμένος, τραυματισμένος κατά κράτος νικημένος, συντετριμμένος από τους γίγαντες αγγέλους που συνάντησε στο δρόμο του. Και τότε με τρόμο και φρίκη συνειδητοποιείς πως ήσουν και συ μαζί του.
Είσαι και συ πιτσιλισμένος από το αίμα του, έζησες και συ τη μάχη του, ανίκανος να τον βοηθήσεις, με τα μέλη ακρωτηριασμένα, βουβό στόμα, μάτια γεμάτα αγωνία, θύμα της αυτοσυντριβής σου».
Οι σημερινοί μου άγγελοι – οι άγγελοι των εβδομήντα χρόνων – είναι φτιαγμένοι από χώμα και αίμα. Και προαναγγείλουν τον θάνατο.
Είναι κρυμμένοι στις ρωγμές της γης και δεν μεταφέρουν μηνύματα, αλλά εκπέμπουν αναθυμιάσεις, από ένα κόσμο που θα μπορούσε να είναι καλλίτερος και όμως τσαλαβουτιέται στο ίδιο του το αίμα.»
Φραγκίσκος Κάππος

Θα θέλαμε θερμά να ευχαριστήσουμε τον Φραγκίσκο Κάππο για την ώρα που μας διέθεσε και πιο πολύ για όλα όσα μας είπε.