Πριν μερικές μέρες έφυγε από την ζωή ο πατέρας μου Φώτης Βουλγαράκης. Ο πρόωρος και απροσδόκητος χαμός του γέμισε εμένα και την μητέρα μου θλίψη και πίκρα. Αυτοδημιούργητος από 20 ετών δεν του αρκούσε απλώς να μεγαλώσει την περιουσία του αλλά τον ενδιέφερε παράλληλα το καλό και η πρόοδος του τόπου του και των συμπολιτών του. Με αγώνες στην επαγγελματική ένωση για την επίλυση των προβλημάτων του κλάδου.
Με συνεχή ενασχόληση με την πολιτική ( Γ.Γ. της Τ.Ο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) . Στήριξε υποψήφιους δημοτικούς συνδυασμούς χωρίς να προσδοκά να εκλεγεί ο ίδιος ή να αποκομίσει κάποιο προσωπικό όφελος.
Διέσωσε με προσωπικά του έξοδα και κόπους το αρχοντικό της Ζηνοβίας από την κατάρρευση και το μεταμόρφωσε στο "Αιγινήτικο Αρχοντικό" αναδεικνύοντας την σπάνια αρχιτεκτονική του και την σπουδαία ιστορία του. Αποτελεί πλέον ένα τοπόσημο του νησιού μας για το οποίο είμαστε όλοι υπερήφανοι.
Δεν θα πρέπει να ξεχάσει κανείς την μεγάλη του συνεισφορά για την δημιουργία του Κέντρου Υγείας Αίγινας.
Ειδικά εκείνη την εποχή που ήταν αρκετοί εναντίον του έργου. Ακόμα θυμάμαι τον λόγο του στην λαϊκή συνέλευση που μιλώντας από το βήμα, θέλοντας να επισπεύσει τις διαδικασίες, δεσμεύτηκε να προσφέρει τα πρώτα χρήματα από το υστέρημά του για να ξεκινήσει το έργο που έσωσε την ζωή και βελτίωσε την υγεία τόσων συνανθρώπων μας . Και τόσα άλλα !!!
Αυτά τα τελευταία λόγια τα γράφω για τον Φώτη με αγάπη και σεβασμό και σαν υπενθύμιση προς όλους για το ποιος πραγματικά ήταν ο πατέρας μου.
Καλό σου ταξίδι Φωτάρα
Ο γιος σου Σωτήρης
