Η πολυαναμενόμενη εμφάνιση της Ντόρας Μπακολούλου την Παρασκευή το βράδυ στην παραλία της Αύρας, στα πλαίσια του προγράμματος του 3ου Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ της Αίγινας, έδωσε μία ξεχωριστή λάμψη στο πόντιουμ. Η πολυπληθής παρουσία του μουσικόφιλου κοινού και το θερμό χειροκρότημα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τη διεθνούς φήμης πιανίστρια, που ξεδίπλωσε το μουσικό της ταλέντο τη στιγμή της κορύφωσης του Φεστιβάλ που η ίδια δημιούργησε.
Το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ της Αίγινας, είναι κάτι πολύ περισσότερο έναν καταξιωμένο θεσμό, αποτελεί πράξη ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης για τη μουσική και το νησί που το φιλοξενεί. Η κυρία Ντόρα Μπακοπούλου και οι συνεργάτες της, ξεπερνώντας συχνά αρκετές δυσκολίες κατάφεραν να εδραιώσουν ένα μουσικό γεγονός που σήμερα συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι της βραδιάς εκτός από τη Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο) συμμετείχαν οι: Δημήτρης Πάτρας (τσέλο),
Απόλλων Γραμματικόπουλος (βιολί), Διονύσης Μαλλούχος (πιάνο) σε έργα των: L.V. Beethoven, J. Brahms, G. Fauré, D. Shostakovich
Η δεύτερη Ρομάντσα, σε Φα μείζονα, έργο 50 του Λ.β. Μπετόβεν γράφτηκε αρχικά για βιολί και ορχήστρα. Μαζί με την Ρομάντσα αρ.1,έργο 40, αποτελούν υπέροχες μουσικές σελίδες, με τη γραφή για το βιολί να δίδει στον σολίστα τη δυνατότητα να σμιλεύσει μουσικές φράσεις εξαιρετικού κάλλους.
Ο Ρώσος συνθέτης Ντμίτρυ Σοστακόβιτς συνέθεσε το Τρίο αρ. 2 σε Μι ελάσσονα, έργο 67 το 1944 και το αφιέρωσε στη μνήμη του φίλου του Ιβάν Σολλερτίνσκυ, μουσικολόγου, καθηγητή στο Ωδείο του Λένινγκραντ (Αγ.Πετρούπολης) και καλλιτεχνικού διευθυντή της εκεί Φιλαρμονικής. Η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε στην ίδια πόλη τον Νοέμβριο του 1944. Αναγνωρίσιμα, ιδίως στο τελευταίο μέρος του, είναι εβραϊκά μουσικά θέματα.
Το τραγούδι Après un rêve είναι μία από τις πιο αγαπημένες συνθέσεις για φωνή του Γκαμπριέλ Φωρέ, πάνω σε ποίημα ανωνύμου Ιταλού που μεταφράστηκε στα γαλλικά από τον Ρομαίν Μπυσίν. Πρόκειται για μια επίκληση στην αγάπη μέσα από το όνειρο και αυτός ακριβώς ο ονειρικός χαρακτήρας είναι που χαρακτηρίζει αυτή την τρυφερή δημιουργία. Τη μεταγραφή για τσέλο και πιάνο πραγματοποίησε ο Πάμπλο Καζάλς.
Ο Μπραμς είχε τη συνήθεια να καταστρέφει έργα που έκρινε ότι δεν τον ικανοποιούσαν. Άλλες, πάλι, φορές, κρατούσε το αρχικό του υλικό και το επεξεργαζόταν εκ νέου μετά από χρόνια. Αυτό συνέβη με το Τρίο σε σι μείζονα, έργο 8, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1854 και υπήρξε ένα από τα πρώτα έργα μουσικής δωματίου του συνθέτη που εκδόθηκε. Σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια μετά, έπειτα από προτροπή του εκδότη του, εργάστηκε ξανά πάνω στο υλικό αυτό δίνοντας το τέλος μια νέα, αναθεωρημένη εκδοχή του έργου, που τείνει να ακούγεται περισσότερο σήμερα.
